André van der Vecht (1943-2021) De wandelaar die Haarlem massaal in het hart sloot

Geboren: Haarlem, 23 december 1943
Overleden: Haarlem, 29 juni 2021

Elke dag gaat hij naar perron 1A van station Haarlem. Zoals gewoonlijk met zijn gedachten in het verleden, ziet hij hoe vader en moeder hem op achtjarige leeftijd weer op de trein zetten. Samen met begeleidende juffen worden de kinderen met een geestelijke beperking voor een zomerverblijf van vijf weken overgebracht naar Zonneoord in het groen bij Ede. Tot kort voor zijn overlijden betreedt André van der Vecht, de bekendste wandelaar van Haarlem, dagelijks perron 1A. Wie kent hem eigenlijk niet. De man die hardop pratend door de stad loopt. Meestal zijn de woorden niet speciaal aan iemand gericht. Je hoeft ook niets terug te zeggen, want André spreekt en leeft in een andere tijd.

Zijn zus Yvonne vertelt: ,,André was vanaf zijn geboorte beperkt en is altijd op het niveau van een zevenjarige gebleven. Daarnaast was hij sterk autistisch. We woonden aan de Schoterweg en André bleef bij onze moeder achter toen de andere kinderen het huis uit gingen. Na het overlijden van onze moeder wilde hij beslist niet het huis uit. Een instelling vond hij vreselijk. Toen is een van de broers boven hem gaan wonen en verzorgde de financiën. Wij zorgden voor het eten, de kleding en hielden in de gaten dat hij ’s avonds wel op tijd thuiskwam.’’

Na een lang verblijf in het speciaal onderwijs gaat André aan het werk in een wasserij. Eerst in Haarlem, maar na de fusie van het bedrijf moet hij met de bus naar Alkmaar waar hij tot aan zijn vervroegde pensioen blijft werken. Uit zijn jeugd heeft André een enorme fascinatie voor treinen overgehouden. Als Yvonne en haar man Ton hem meenemen naar het spoorwegmuseum in Utrecht, weet hij precies het type trein, de wagon en de houten bank aan te wijzen waarop hij zat tijdens de reis naar Zonneoord. Ton: ,,We zijn ook met hem naar Zonneoord geweest. Daar wees hij meteen naar het raam waarachter hij sliep.’’

Dagen verlopen bij André in vaste patronen. ’s Morgens in alle vroegte op en aan de wandel. Tegen het ontbijt terug naar de de Schoterweg en deze krant lezen. Na zijn werkzame leven wordt ook de rest van de dag vooral ingevuld met wandelen, praten en een uurtje zwemmen in de Planeet. Ton ging een keer met hem mee naar het overdekte zwembad. ,,Hij liep daar vooral te mijmeren en opeens ging hij naar een groepje ouderen. Die gaven hem een koekje. O, dat deden ze al jaren, vertelden ze. Later hoorden we dat André tijdens zijn wandelingen ook bij de visboer, de slager en de cafetaria die hij onderweg naar het centrum passeerde, iets kreeg.’’

Pas na zijn overlijden wordt duidelijk dat eigenlijk heel Haarlem hem kende. Heel Haarlem? Als Ton ziet hoe André op de Schoterweg recht op een drietal zeer orthodox geklede moslima’s afstapt, houdt hij zijn hart even vast. ,,Hé André!’’, klinkt het vrolijk en luid vanonder de sluiers. ,,Hij maakte totaal geen onderscheid tussen mensen’’, vertelt Ton.

André overlijdt kort nadat er hartproblemen zijn vastgesteld. Nog bruin van de dagelijkse buitenlucht, een glimlach op het gezicht en met een mooi spoorpetje op de kist wordt hij opgebaard. Op social media betuigen Haarlemmers massaal hun medeleven aan de man die ze in hun hart hebben gesloten.

Over de doden is een rubriek waarin het leven wordt beschreven van onlangs overleden bekende en minder bekende mensen.

Bron: stadsredactie@haarlemsdagblad.nl