De grenzen van de voormalige gemeente Schoten

Net zo min als dat de oude stad Haarlem na de zeventiende eeuw ophield zich te ontwikkelen, is de tijd na de annexatie van Schoten (thans Haarlem-Noord) in 1927stil blijven staan. Het is zeker niet zo, dat heel Haarlem-Noord voor 1927 Schotens grondgebied was. In 1798 gingen de destijds gevestigde Zeven Heerlijkheden op in de gemeente Schoten en gehuchten. Gedurende de 129 jaar tot de laatste annexatie is Schoten een zelfstandige gemeente geweest, die in het noorden grensde aan Velsen, de Westlaan , die thans nog in Velserbroek te vinden is. De oude dorpskern met raadhuis en kapel lag boven de Jan Gijzenkade. Van 1812 tot 1817 werd Schoten samengevoegd met Spaarndam. In 1884 werd de grens tussen Haarlem en Schoten ten westen van de Schoterweg al naar het noorden opgeschoven ten behoeve van de aanleg van de Begraafplaats aan de Kleverlaan. In 1833 werd begonnen met een bescheiden stukje, het gebied van de Schotersingel, bij het oude Stadszieken- en Armenhuis ofwel Leprooshuis (Pest en Dolhuis).  Deze nieuwe buurt werd ook wel “Het Zieken” genoemd. Het Ziekenhuis St. Joannes de Deo kwam daardoor binnen de stadsgrenzen van Haarlem te liggen. Op het huidige Frans Halsplein was in die tijd een militair exercitie terrein. In 1884  werd de grens nogmaals verlegd naar de noordzijde van het Kleverpark tot aan de Generaal de Wetstraat. De gemeentegrens kwam toen te liggen op de lijn van De Heussensvaart,  Spaansevaartje, Schoterweg en in zuidelijke richting naar de Generaal de Wetstraat, direct ten zuiden van de Paul Krugerkade over de Werf Conrad naar het Spaarne. De bewoners van de Generaal de Wetstraat met even huisnummers woonden in Haarlem, die met de oneven nummers in Schoten. Zowel de Kleverpark als de Frans halsbuurt zijn na de annexatie gebouwd en zijn oorspronkelijk Haarlemse wijken. De arbeidersbuurten tussen Schoterweg en het Spaarne lagen nog wel op Schotens grondgebied. Deze wijken zorgden ervoor dat het van oorsprong agrarisch dorp vol begon te lopen. Door deze bevolkingsgroei nam de vraag naar woningen in het oude dorp alleen maar toe en aldus ontstond na de eerste wereldoorlog ten noorden van de Kleverlaan de bomenbuurt en in de eerste helft van de twintiger jaren ontstonden ‘boven’ de Jan Gijzenvaart het Dietsveld en de Waterbuurt. De aanleg van de bijbehorende infrastructuur kostte echter veel geld. Financieel en ook bestuurlijk kon Schoten het niet meer aan, waarna Haarlem tot annexatie kon overgaan. Het nieuwe raadhuis aan de Rijksstraatweg, dat in 1907 werd opgeleverd, sloot in 1927 alweer zijn deuren. Het nostalgische beeld van een boerendorp dat door Haarlem is volgebouwd klopt dus niet. Haarlem heeft zich wat bouwen betreft zeker niet onbetuigd gelaten, maar ze gingen wel verder waar Schoten gebleven was. Dit werd uitbesteed aan een particuliere maatschappij die blokken land van boeren opkocht en volbouwde. Deze nieuwe wijken trokken zowel bewoners uit andere delen van Haarlem, als de zogenoemde import. Na de annexatie groeide het aantal inwoners van 650 in korte tijd naar 20.000 inwoners. Veel Schotenaren bleven met hun families in Haarlem-Noord wonen. De laatste groep zorgden voor het doorgeven van het Schoten sentiment aan hun in Haarlem-Noord geboren kinderen en dat zal de verklaring zijn voor dat in dit stadsdeel de belangstelling voor de stichting Historisch Schoten nog steeds groot is.